Vandaag komt Ruben bij mij op bezoek. Samen met zijn moeder stapt hij de Droomfabriek binnen, de studio waar ik mijn praktijk heb vandaag. Een paar dagen daarvoor sprak ik zijn moeder Susan. Zij wil graag dat Ruben wat meer gaat durven, wat minder nee en wat vaker ja zegt op dingen. Vriendjes vragen om te spelen, iets nieuws proberen. Ze omschreef Ruben als een gevoelige jongen, een goede leerling, maar wat veel op zichzelf. Moeder Susan vertelde dat Ruben Kinderkracht waarschijnlijk niet nodig zou vinden. Maar, zo spraken we af, ze zouden ‘eerst maar eens kennis maken met Annette en van haar gaan horen wat Kinderkracht precies is’. Die laagdrempelige insteek zou Ruben wellicht helpen niet het gevoel te hebben meteen van alles te moeten.
Ruben blijft wat voorzichtig schuin achter zijn moeder staan, tot ik hen uitnodig om plaats te nemen in de sjieke rode fauteuils, zij zijn tenslotte mijn gasten vandaag. Ik neem plaats op het krukje en terwijl Ruben luistert naar mijn verhaal over Kinderkracht, ontspant hij al een beetje. Even later vertelt hij over de dingen die hij herkent in mijn verhaal, waar hij heel goed in is, maar ook wat hij best lastig vindt. Ruben blijkt heel goed zichzelf te kunnen vermaken, hij heeft veel hobby’s die hij fijn in zijn eentje kan doen. Wanneer ik vraag naar de vriendjes die hij heeft, wijst Ruben met een lach naar zijn moeder: “Zij vindt dat ik vaker moet afspreken.”
“En ben je het daar mee eens?”, wil ik van hem weten. Aarzelend geeft Ruben toe dat hij het inderdaad spannend vindt om met vriendjes af te spreken. Dat hij niet goed weet hoe hij dat moet doen. Wat zeg je, wanneer vraag je het? Maar ook de storende gedachten dat ze ‘vast niet willen afspreken met hem’, kan hij al heel knap benoemen.
Ruben is een gevoelige jongen. Hij voelt de dingen intens aan, van binnen. Ik check dat idee bij hem.
“Ik kan mij voorstellen, Ruben, dat dat een vervelend gevoel geeft van binnen”. En dat is precies wat Ruben zo moeilijk vindt. Hij wil dat vervelende gevoel niet voelen. Het gevoel van verdrietig zijn, teleurgesteld zijn, zich alleen voelen, dat niemand hem leuk vindt. Dus gaat hij het liever uit de weg.
Het raakt Ruben. Tranen rollen over zijn wangen. Ook zijn moeder, die nog altijd met veel aandacht naar haar zoon luistert, is geëmotioneerd. Ruben kruipt bij zijn moeder op schoot, samen op de grote bordeaux rode fauteuil. We zijn even stil.
Lastige gevoelens niet willen voelen. Het is zo begrijpelijk. We kletsen er nog even over door. Niet te veel, want dat komt later wel. Er is al genoeg gepraat. En wat ontzettend knap van deze jongen van 11 jaar om deze eerste enge stap te zetten en ja te zeggen op een volgende afspraak. Om samen met mij te gaan onderzoeken hoe hij weer wat meer vertrouwen mag gaan voelen in zichzelf en kan leren om met meer gemak met vriendjes om te gaan.