Dikke tranen rollen over haar wangen. Het raakt haar. Het raakt haar moeder die naast haar zit en luistert. Het raakt mij.

Dit meisje, met de grote bruine ogen en de blonde haren. Met haar zachte, vriendelijke blik. Ze wil het zó graag goed doen.

Dapper vertelt ze dat ze vaak zo zenuwachtig is op school. Vooral bij rekenen. Terwijl ze er eigenlijk best goed in is. Het lijkt wel of ze dat zelf steeds vergeet. Het zelf maar niet wil geloven.

Steeds weer denkt ze dat ze het niet kan. Dat ze niet genoeg tijd heeft. Dat het helemaal mis zal gaan. Dat… Een diepe zucht…

Al die vervelende gedachtes in haar hoofd. Die helemaal niet waar zijn. Die haar buikpijn geven. En bang maken. Die alleen zij gelooft. 

 Ja, ze wil graag die strenge juf in zichzelf wat zachter zetten. En weer geloven dat ze goed is zoals ze is. Want dat is zo. Zelfs als ze alles fout doet. Ook met rekenen.