Er is volop aandacht in het lokaal. We zijn aan het einde gekomen van een mooie les met de kinderen van groep 6. Ik ben hier nu voor de vierde keer en de kinderen hebben vandaag veel met elkaar gedeeld. Positieve gevoelens over elkaar en positieve gevoelens over zichzelf. Ze hebben iets laten zien van hun binnenkant, aan elkaar. Een paar kinderen hadden de moed om ook iets verdrietigs te delen. Gevoelens van onzekerheid, twijfel, eenzaamheid. Er is naar elkaar geluisterd, er was herkenning en er was steun. We voelen met elkaar dat dit bijzonder is.
Ik vraag Sophie naar voren te komen. Een meisje dat heel goed rustig kan zijn. Ze heeft veel aandacht voor een ander en kan goed luisteren. Ze viel mij op omdat ik nog niet zo veel van haar had gezien en gehoord in de les. Sophie is moedig en durft wel even voor de klas te komen, nog niet wetende wat haar te wachten staat.
Een paar tellen later is het Sophie die er als een echte dirigent voor zorgt dat de klas zichzelf een applaus geeft. Van zacht naar oorverdovend. Met een overtuigende beweging zorgt Sophie er zelf voor dat het applaus stopt, om op haar teken direct weer luid door het lokaal te klinken.
De kinderen vinden het heerlijk en hebben alle aandacht voor Sophie. En Sophie? Je ziet haar groeien. In een positief gevoel over zichzelf. Maar ook in centimeters. Met een rechte rug gaat ze breed lachend en met een persoonlijk applaus dit keer, weer naar haar plaats.
De kinderen pakken hun spullen om naar huis of naar de overblijf te gaan. Bas, een kleine jongen met indringende bruine ogen, komt naar me toe. “Ik wilde eigenlijk ook nog iets zeggen,” geeft hij dapper aan. Ik praat even kort met Bas en we spreken af dat hij de volgende keer dat ik weer kom ruimte krijgt om zijn verhaal te doen.
Het is twee weken later als ik voor de laatste keer het klaslokaal van groep 6 binnen stap. We kletsen even, over de vorige les, over de afgelopen weken. De kinderen vertellen enthousiast over de Diamant en de Complimentenslinger. En dat het nu veel beter lukt om elkaar ook complimenten over de binnenkant te geven.
Iets vertellen over je binnenkant. Een mooi bruggetje naar Bas. Ik leg uit dat er misschien nog wel kinderen zijn die iets willen vertellen over hun binnenkant. Iets wat je graag wilt delen, waarvan je het belangrijk vindt dat de anderen dat weten.
Ik maak oogcontact met Bas en check bij hem of hij nog steeds zijn moment wil om iets te zeggen. Hij knikt, hij was het zeker niet vergeten.
Voor het digibord zet ik een kratje dat ik heb mee genomen met daarop de tekst ‘Ik heb nog iets te zeggen….’ Ik nodig Bas uit naar voren te komen en hij stapt dapper op het kratje. Ik praat even met Bas en hij geeft aan dat het best spannend is, zo voor de klas. Maar hij is ook vast besloten om zijn verhaal te delen. Met elkaar herhalen we nog even hoe we Bas kunnen steunen. De kinderen weten inmiddels dat ik zeer veel aandacht heb voor het bewaken van de veiligheid. Juist op dit soort momenten. Het is mooi om te merken dat hier streng over zijn helemaal niet meer nodig is. De kinderen snappen dat dit spannend is voor Bas en de ze hem helpen door simpelweg naar hem te luisteren. Zonder gegiechel, zonder tekens naar elkaar te maken. Met de volle aandacht voor deze dappere leerling.
Bas begint te vertellen. Zijn boodschap is dat hij nog met zijn knuffel slaapt. Dikke tranen rollen over zijn wangen. En zijn vader en moeder lezen hem nog voor, zo vertelt hij. Wat volgt is een prachtig gesprekje met Bas, die nog steeds op het kratje staat. Hij vertelt dat hij zich schaamt. Dat hij het wel wat gek en kinderachtig vindt van zichzelf. Maar Bas vertelt ook dat hij het gewoon fijn vindt, en dat die knuffels hem in het verleden hebben geholpen tegen nachtmerries. Dus ja, hij wil ze zelf graag in bed. Daar kiest hij voor. Bas is zichtbaar blij en opgelucht na deze bekentenis. Met veel bewondering luister ik naar Bas en kijk ik naar al die aandachtige gezichten.
Zou Bas, zoals hij zelf misschien denkt, de enige zijn? Ik nodig Bas uit om aan de kinderen te vragen of misschien zij ook met hun knuffel slapen. Dat durft Bas. En dan…. gaan bijna alle vingers de lucht in. Bas mag een aantal kinderen de beurt geven. En ook Niels, die vaak een stoere buitenkant heeft, vertelt dit keer heel openhartig dat hij echt niet gaat logeren zonder zijn knuffels.
Niemand lacht, er zijn geen wenkbrauwen die omhoog gaan, er wordt niet gegniffeld. Hier wordt echt naar elkaar geluisterd, zonder oordeel. Het verhaal van Bas is het verhaal van ieder kind afzonderlijk geworden. Er worden complimenten gegeven aan Bas, hij wordt bedankt voor zijn moed en zijn eerlijkheid. Ik kijk even naar de meester die alles met grote aandacht heeft gevolgd. Ook hij is zichtbaar ontroerd en trots…. op deze fijne groep kinderen die hebben laten zien dat je kwetsbaarheid tonen juist super krachtig is!