Het is woensdag en ik neem even de tijd om rustig op te staan. Ik ga vandaag een heleboel kinderen zien. Op diverse scholen en in de Droomfabriek, de studio in Haarlem Noord waar ik veel individuele trainingen en coaching geef.
Als ik beneden kom zie ik dat ik twee oproepen heb gemist van de moeder van Sanne. Ik heb over een uurtje een afspraak met hen beiden op school. Even horen wat er is…
“Ik weet niet of we het door moeten laten gaan,” begint ze haar verhaal. “Sanne was vanmorgen zo zenuwachtig. Ze had buikpijn en wilde niet naar school. De juf zei me dat het wel goed zou komen, dat jij er wel raad mee wist en dat ik nu door moest zetten. Maar ja… Sanne voelde zich echt niet lekker, het was zo zielig.”
Ik luister naar deze moeder die er zelf pijn van in haar buik krijgt om haar dochter zo angstig en onzeker te zien. Het is een spannende stap, voor hen alle twee.
“Wat goed dat je hebt doorgezet. Daarmee zeg je haar eigenlijk: joh jij kan dat wel, het gaat vast goed!” Na mijn uitleg lijkt moeder meer gerust en spreken we af dat ik Sanne uit de klas zal halen en dat moeder in het lokaal zal wachten.
Als ik een uurtje later over de blokken in de gang heen stap en bij de deur juf Jolanda een hand geef, zie ik in mijn ooghoek al een meisje wat wegkruipen. Juf Jolanda loopt met me mee en daar staat een klein meisje met afhangende schouders die met een wat angstige blik driftig nee schudt.
Ik zak door mijn knieën en lach vriendelijk naar haar. “Hoi, ik ben Annette. Ik wilde even zien hoe jouw klas er uit ziet”. Sanne kijkt me met grote ogen aan, er verschijnt een voorzichtige lach en dan pakt ze de zilveren hanger aan de ketting die ik draag. Ze lijkt ineens een stukje groter te worden. Ik zie haar bijna opgelucht denken ‘oh… is dit juf Annette?’ en haar gezicht ontspant zich. “Ga je met me mee? Dan lopen we naar het andere gebouw, daar wacht mama op ons.” Sanne lacht, knikt en met een vrolijke ‘dag juf!’, huppelt ze met mij mee aan de hand de gang in.
Zo stappen we even later vrolijk het lokaal in, waar haar moeder in grote afwachting aan de tafel zit. Moeder lacht opgelucht als ze ons ziet.
Sanne vertelt mij even later met hulp van haar mama dat ze het soms spannend vindt om in de kring te vertellen. En dat ze vaak buikpijn heeft als ze naar school gaat. “Dus je wil durven vertellen in de kring en met een fijn gevoel naar school?” Ze knikt driftig van ja en haar moeder knikt mee. Sanne weet ook al wat ze zou willen vertellen in de kring, als ze het gewoon zou durven. En zo fantaseren we nog even verder en komen we er zelfs achter dat het haar al een keer gelukt is! Die keer toen ze haar knuffel mee mocht nemen naar school.
Wat een ontzettend lief meisje zit er voor me. Een meisje met veel pit, dat al heel goed kan vertellen over zichzelf. Een snelle denker, met veel aandacht voor de ander. Op school houdt ze alles goed in de gaten en wil ze het heel graag goed doen. Thuis heeft ze lef en praatjes genoeg, weet ik van haar vader en moeder.
Sanne steekt haar duim omhoog als ik haar vraag of ze het een goed idee vindt om samen een paar keer te gaan “Kinderkrachten.” Haar moeder kijkt trots, blij en opgelucht en steekt ook haar duim omhoog. Het eerste succesje is een feit. Met dat durven doen en vertrouwen op jezelf, komt het zeker goed. Daar heb ík dan weer alle vertrouwen in.